مهم

دلم را یک شبی بر خوان وصلش ز لعل دوست مهمان می توان کرد

اگر نه گوهر در گنج تو چو مهمان است چرا نگیرد در گنج گوهر تو مکان

جز به سعی تو برنخواهد گشت بنده را این مهم که در پیشست

بگفتا ز عهد نیاکان ما کسی کر بگوید که مهمان ما

در میان گفتمش ای از تو واز گردش تو گشته اسباب نشاط دل خلقی مهمل

بر تیغ کند باید کشتن چو من کسی را زحمت بود که داری مهمان به تیغ تیزم

ساقی سرمست جام می به دست آمده یعنی که مهمانت منم

بستد آتش را سوی خانه شتافت خرقه دید آنجا و مهمان را نیافت

این دو مهمان گرامی‌ که رسیدند بهم آمدستند بر ما ز رهی دور و دراز

گوهر بود بنزد همه خلق پایدار مهمان بود بنزد همه خلق برگذر