مهجوری

با غم مهجوری و اندیشه دوری خوشم خاطر شاد و دل خرم نمی سازد مرا

چون رست ز مهجوری وز آفت رنجوری امروز به دستوری جان هدیه کند ایدر

جدا زان زلف و رو سال و مه از بس رنج مهجوری ملول از شام تیره گشته‌ام وز روز روشن هم

دور از تو چنان زار و نزار است «وفایی» گویی که زمهجوری خورشید هلال است

در این دیار مخالف عجب بماندستم ز بار گیر و هیون و زبرک مهجوری

بگو ای پیک مشتاقان بدانحضرت که مهجوری سلامی گر نمی شاید جوابی هم نمی ارزد؟

ندارم طاقت دوری ز یوسف خلاصم ده ز مهجوری ز یوسف

آه کز روی دوست مهجوریم یار با ما و ما از او دوریم

به جان رسید دل من ز درد روز فراق از آنکه هست دلم را دوای مهجوری

بهر جا وصل از دوری نکوتر بجز یک جا که مهجوری نکوتر