مهجور

ز مهجوری برآمد جان عالم ترحم یا نبی الله ترحم

شعله نماید به خود از نور خویش راه به پروانه مهجور خویش

نه فایز می توان رفتن نه قاصد چه باید کرد المهجور معذور

گر زآنکه بگویی تو به ترک من مهجور من ترک شب وصل تو ای دوست نگویم

شرم عشق پاک در خلوت یکی گردد هزار از حریم وصل دل مهجور می آید برون

کسی کز دستِ او آمد مرا چندین بلا بر سر خدایا مبتلا بادا به داغ و دردِ مهجوری

گر وصال شاه می‌داری طمع از وجود خویشتن مهجور باش

مرا ز درد فراق تو نیست یک ساعت کز اشک دیده ی مهجور من چو دریا نیست

ز مستوری و مهجوری و رنج دوریت ما را به کف باد و به سر خاک و به چشم آب و به دل آذر

ای بلبل مهجور چو گل باش شکفته کاینک گل خندان تو باز از سفر آمد