منکسف

آنکه کرد از کوکب بخت سیاهم آفتاب کردمش از تیره‌روزی منکسف خورشیدوار

خورشید بختتان ز قضا گشت منکسف گردون جاهتان ز امل ماند در غبار

بگو بدشمن خفاش خوی مکر اندیش که خواست منکسف این آفتاب تابان را

تا حشر منکسف نشود آفتاب اگر آید به زیر سایهٔ عدلت به زینهار

تا شد تمام منکسف آن آفتاب تو چون چرخ پر ستاره شد از اشک من کنار

مستور گشت رویش زیر نقاب نیمی گویی که منکسف شد از آفتاب نیمی

منکسف گشت شمس چرخ هدی تیره شد روز عالمی از بیم

ز شرم عارضت خورشید تابان منکسف آمد مگر امروز با خورشید رخشان روبرو گشتی

از میان گرد ناگه هودج سلطان عید راست همچون آفتاب منکسف شد آشکار

آری چو آفتاب شود منکسف تمام از چرخ کوکبان همه گردند آشکار