منقار

این استخوان دو انتها و یک تنه دارد. انتهای فوقانی دو زائده دارد که یکی در قسمت خلفی است و زائده آرنجی نامیده می‌شود که بلندتر است. زائده کوتاه‌تر در قسمت قدامی است و زائده منقاری نامیده می‌شود.

بلاله ماند آن گونه چو باغ بهار که از دو سمت بگیرد دو زاغ در منقار

چه طوطی است خط سبزت، ای پریچهره؟ که تکیه بر گل و منقار بر شکر دارد

زهی‌ کلانتر دانا که طوطی قلمم به ‌گاه شکرش شکر فشاند از منقار

ابومریم از محمد باقر روایت می‌کند: هر پرنده سه سنگ در چنگال و منقار خود داشت. سنگ‌ها را بر روی لشکریان ریختند که بر اثر آن در میان آن‌ها، مرض آبله پدید آمد؛ پس خداوند نیز به وسیله آن‌ها، نابودشان ساخت و پیش از آن «آبله» در آن‌جا دیده نشده بود.

بلبلی برگ گلی خوش‌رنگ در منقار داشت واندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت

به چنگ و به منقار چندی تپید چو تنگ اندر آمد فرو آرمید

مرغی که بود بیضهٔ ظلمش بزیر پر منقار عدل بیضه شکن دیده بر پرید

سرت گردم به گلشن جلوه ده آن روی چون گل را رگ لبریز خون ناله کن منقار بلبل را

چو منقار هدهد دراز اوفتاد بسوراخ بینی باز اوفتاد

کشیدن زائده روی دم طاووس باعث آزاد شدن آب از منقار می‌شود. همان‌طور که آب کثیف از حوض، پایه توخالی را پر می‌کند، شناور بالا می‌رود و پیوندی را ایجاد می‌کند که باعث می‌شود یک چهره خدمتکار از پشت در زیر طاووس ظاهر شود و صابون ارائه دهد. هنگامی که آب بیشتری مصرف می‌شود، شناور دوم در یک سطح بالاتر حرکت می‌کند و باعث ظاهر شدن یک خدمتکار دوم می‌شود ک یک حوله در دست دارد!

طبری به نقل از ابن‌عبّاس می‌گوید: آن‌ها پرندگانی بودند که از دریا خارج شده یا از سوی دریا آمده بودند. سفید یا سیاه یا سبز رنگ بودند و منقاری چون پرندگان و چنگال‌هایی همانند سگان داشتند.

به تن پاک همواره زنگار گون به چنگال و منقار گلنار گون

منقار زدن برای دانه بعد از همه شد بر او فراموش