منظور

ناظر اویم و منظور من اندر نظر است نور چشمست که روشن نظر افتاد دلم

کزین معنی خبر چون یافت منظور که ناظر شد ز بزم خرمی دور

صورتی منظور بودش خامه صنع ازل زاین همه صورت که براین طاق مینائی ببست

پیش اهل دل ادب منظور باید داشتن با کمال قرب خود را دور باید داشتن

نظر دریغ مدار از من ای مه منظور که مه دریغ نمی‌دارد از خلایق نور

دل برفت از بر من تا تو برفتی ز برم وین زمان هم نفس آن مه منظور شده‌ست

زین وعظ بی اثر که ندارد از او خبر جان و دلش، چه فائده منظور می کند

دیدهٔ مردم است از او روشن نظری کن ببین که منظور است

چو منظور این سخنها کرد ازو گوش خروشی بر کشید و گشت بیهوش

شمع اگر صائب صلای گرد سرگشتن دهد خاطر پروانه را منظور باید داشتن