منخسف

آن جبین بین برتر از ابرو که پنداری شده ست عطف دامان مه روشن هلال منخسف

ناخنانش بدرهای مختلف بدرهای او ز حینا منخسف

اختر منخسف افزون ز شمار ماند بر ماه رخش ثابت وار

بشکند تا قیمت شب‌های قدر در سیاهی منخسف رویش چو بدر

هلال منخسف ار ممکنست آن خط تست که کرد ناگه باجرم آفتاب قرآن

از سیاهی شب به رنگ و به شکل بود چون ماه منخسف روزن

نبرد از سینه جام باده گلرنگ زنگارم هلال منخسف شد صیقل از آیینه تارم

میان شما خاک چون حایل آمد قمر منخسف شد، تو جاوید مانی

بینی اش زیر هلال منخسف در میان ماه کافوری الف

از خاک و خون به نوک سنان دید منخسف آن رخ که کرده بود خجل مهر و ماه را