منت

چو یوسف را نبیند غیر یوسف را چرا بیند چه منت ها که بر یعقوب دارد دیده تارش

همچو گل بر خود بناز ای دل، که از اهل جهان منت یک بخیه بر چاک گریبان تو نیست

با منت دست در ستم نشود کارت از پیش بیش و کم نشود

خواهم اندر پایت افتم، دامنت گیرم به دست چون ترا دیدم، ز شادی دست و پا گم می‌کنم

هزار منت بر من نهد به هر نظری رخی که دشمن از و بهره و نظر دارد

منت ایزد را که طبع بی نیازم داده اند جان آگاه و زبان نکته سازم داده اند

وا کرده سینه منت خورشید می کشم آیا بود که باز بر انگیزد آتشم؟

منت باده به صد رنگ برآورد مرا چهره خویش به خوناب جگر تازه کنیم