منام

در آتشیم ز بس در هوای گمنامی چراغ دودهٔ عنقا بود سمندر ما

نداند نام یارم تا کسی شادم به گمنامی اگر مجنون لقب می‌بود [و] فرهادم چه می‌کردم

دادی همنام تو طعام بمسکین گرسنه آز از تو یافت سیر طعامی

روز روشن جز ثنای تو نگویم بیش خلق چون شب آید جز ثنای تو نبینم در منام

زان که نیکو کند از همنامی خدمت خواجه حسن بنده حسن

گمنام گرد و باش فراموش عالمی بردار بارِ صیت خود از دوش عالمی

ای خوش آن عاشق گمنام ز ننگ آزاده که چو نور علیش ننگ ز نامست اینجا

گمنام کرد ما را یک جام بادهٔ تو در ده دو جام دیگر ما را چو نام گردان

دانه‌سان در خاک گمنامی اگر پوسیده‌ام برنمی‌دارد کس از خاکم، به جز افگندگی

گرت ننگ و رسوایی و عار نیست به گمنام بودنت اصرار چیست؟