ممسک

چو روز جزا ممسک بی کرم همه پشت و پهلوی او پر درم

ولی ز ممسکی آنگاه نان خویش خورد کز اضطرار مر او را بود حرام حلال

ناله به لب شکسته ایم داغ به دل نهفته ایم دولتیان ممسکیم زر به خزانه کرده ایم

از آسمان مسیحا شد بر زمین ممسک ای روح قدس بگشا بر او در ابوت

فاقه را کرده باشد استقبال هر که ممسک بود بوقت حیات

عام است ز بس خوشدلی عهد، عجب نیست ممسک کند از یاد فراموش زیان را

دریده گشت به زوبین ناکسی دل لطف بریده گشت به شمشیر ممسکی سر جود

چه ممسکی که ز جود تو قطره‌ای نچکد اگر در آب کسی جامهٔ تو برتابد

زر از نامش چنان بر خویش بالید که مهرش در دل ممسک نگنجید

گر چه کانرا سیم و زر بخشیدن آئین است لیک پیش دریای کفش ممسک نماید کان مرا