ممدوحی

چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی یا ممدوحی که باشدم ناموسی

نه ز همت میل ممدوحی مرا نه ز ظلمت خلوت روحی مرا

از آن چه به که بنزدیک چون تو ممدوحی ز طبع خویش نماید حکیم سحر حلال

ای مبارک رای ممدوحی‌ که از اوصاف تو مادحانت را پدید آمد حِکَم اندر کلام

نه هیچ راحت دیدم ز هیچ ممدوحی نه هیچ فایده بردم ز شعر و نظم سخن

چکنم چون نماند ممدوحی مدح بر خویشتن همیخوانم

چون تو در بخشش به هفت اقلیم عالم در کجاست چون تو ممدوحی سزای معنوی شعرم کدام

چون تو ممدوحی و انعام چنان مثل من مادح و اشعار چنین

ولی چو نیست درین روزگار ممدوحی که مادحی را دارد به شرط خود تیمار

مادح همچون تو ممدوحی رهی باید از آنک لایق مدح محمد نظم حسان یافتند