ممات

باری چو میروی پی سلطان شرع گیر تا ره بری بروضه رضوان پس از ممات

به صدر او نرسد رتبت مخالف او کجا بود چو حیات ابد، ممات فجی

دل ولی و عدوی تو را امید و نهیب که هست اصل حیات و ممات از آن و ازین

حیات با تو خوشست و ممات با تو خوشست گهیم همچو شکر بفسران گهی بگداز

رفتی ز پیش دیده و مردم ز هجر تو آری فراق روح بود موجب ممات

هم همان آب کزوی است حیات چون که شد بیش گشت عین ممات

ابن یمین دل ننهد بر حیات ز آنکه بود در عقب او ممات

حیات عشق و مماتست عشق و عشق نُشورست نعیم عشق و جحیمست عشق و عشق قیامت

و لمّا ضاق بطن الارض عن ان‌ یضمّ علاک من بعد الممات‌

مردند از خویشتن پیشتر از این ممات تا که شدندی یموت واقف سر حیات