ملعون

شعر نصیب به اسلوب قدیم عربی بوده‌است، اما برخی واژگان آن سهل الترکیب و فصیح است. هجو نیز سرود تا حدّی که او را «ملعونِ هجوگو» نامیدند.

درگه او قبله بزرگان گردد تا بکفد زهره مخالف ملعون

آن ‌که دادی بوسه بر روی و قَفای او رسول گرد بر رویش نشست و شمر ملعون در قفا

پس نیست جای مؤمن پاکیزه دوزخ، که جای کافر ملعون است

طالب راه خدا باش ای پسر از ره شیطان ملعون کن حذر

نه خاک تیره بماند نه آسمان لطیف نه روح قدس بپاید نه نجدی ملعون

همچو شیطان کو ز امر انکار کرد گشت ملعون چونکه استکبار کرد

و آن یکی کز سجدهٔ او سربتافت مسخ و ملعون گشت و آن سر درنیافت

چونکه دل بی یاد اللهت بود دیو ملعون یار همراهت بود

ترا این نفس ملعون آنچنانست که خون تو مر او را رایگانست

برفت و در دهان مار پنهان شد آن ملعون پر از مکر و دستان