ملاهی

وجیهی گوید جماعتی از صوفیان جمع آمده بودند در خانۀ حسن قَزاّز و قوّالی با ایشان بود چیزی میگفت، ایشان وجد میکردند، ممشاد دینوری در آنجا شد ایشان خاموش شدند گفت شما با سر کار خود شوید که اگر چنان بود که جمله ملاهی دنیا در گوش من گویند مرا از آنچه در آنم مشغول نگرداند.

گه جان مرا غرق ملاهی میدار گه نفسم را به صد تباهی میدار

کودک نیم ای چرخ که بازم به تو لُعبت اقبال تو خوش باد به اصحاب ملاهی

بر دلت حکمت الهی تافت که رخ از ظلمت ملاهی تافت

راه ملاهی مپوی باغ الهی بجوی وز پی سبزی مشوی دست ز سلوی و من

اگر هر مهتر از بهر هوای نفس جان و دل در آلات ملاهی و در انواع بطر بندد

در دل من وجد الهی نماند جنبش من جز به ملاهی نماند

جهان بستان بزمت باد و بلبل درو نوعی ز اصحاب ملاهی

صیت شرعش، به ملاهی چو زند بانگ غضب نغمه خون گردد و با زخمه چکد از رگ ساز

قاسم، تو ازین زمره جهال بپرهیز کایشان نشناسند و له راز ملاهی

اللهو و الملاهی کتابی نوشته شده به دست ابن خردادبه دربارهٔ انواع سازها و دستگاه‌های موسیقی در دوران ساسانی و توضیحاتی از زندگانی باربد و سرکش است.