ملاقات

یا ز شعاعات جمال خدا مست ملاقات لقا می‌روی

شاهد ما گو درآی تا نظری خوش کنیم بی‌غرض عشق را ذوق ملاقات بس

ای دل آمد دلبری کاندر ملاقات خوشش همچو گل در برگ ریزان از حیا می‌ریختی

خوشا حیات به رویت که زنده زان نفسم که با تو باز ملاقاتم اتفاق افتاد

چه شود گر ز ملاقات دوایی سازی خسته‌ای را که دل و دیده به دست تو سپرد

نکشی شربت ملاقاتش نچشی لذّت مناجاتش

چه باشد ار به ملاقات چاره‌ای سازی مرا شبی دگر از رویِ لطف بنوازی

ما شب‌روان بادیهٔ کعبهٔ دلیم با شاهدان روح ملاقات می‌کنیم

تا روز در دعای ملاقات برداشته دو دست به یارب

با باره صرصر تک او روز ملاقات گر زآهن و کوهست که با صرصر کاهست