ملاح

ای ز ملاحت آتشی بر جگر ملک زده خون شده از ملاحتت صد جگر نمکزده

جگرگاه زمین را از ملاحت داغ می سازد زشور عشق او هر قطره ای کز چشم من ریزد

چشم و ابروی تو کردند اشارت به همام که از این حسن و ملاحت بگذر کان اینجاست

بهر طرف که عنان تابد آن سپهر ملاحت هزار زهره جبین خیزد از یسار و یمینش

چه حریف خانه سوزی گه جلوه ی ملاحت که بسوخت برق حسنت دل و دیده جهانی

دوست همان، حسن و ملاحت همان بر دل و جان سوز و جراحت همان

خسرو کشور حسن است و ملاحت یارم جور بر عاشق مسکین گدا چون نکند

یا رسول الله توئی کان ملاحت پرکمال کزتو باید برد خوبان دو عالم را نمک

به میدان ملاحت دیده ی من ندیده مثل او چابک سواری

تا آب دلبری و ملاحت به جوی توست جانم ز عاشقی همه در جست و جوی توست