مقهور

گوی: محبوری و مقهوری سالک را گویند، به طریق جبر و قهر. (رساله اصطلاحات، عراقی)

لیک شدیم از پی پیرایه‌ای هریک مقهور کف دایه‌ای

آخر این دل نیز زان شاه ماست تا به کی مقهور نفس فتنه زاست

بس است صاحب اعمال ناسزا بودن چه احتیاج که کس جاودان بود مقهور

فرس گفت ای اسد مقهور چنگت شتاب دل چه باشد زین درنگت

گر ز امر منش سر بر نزدی مردم نشدی مقهور غمان

از آنشراب که ابلیس از آن شود مقهور از آنشراب که جبریل از آن گشاید پر

بی‌لشکر عقل و دین نگردد از مرد سپاه دهر مقهور

زمانه باشد مقهور چون برد حمله سپهر باشد مأمور چون دهد فرمان

شاهنشهی‌که خشم و رضای او مقهورکرده جنت و نیران را

از شادی تو گشته نکوخواه تو دلشاد وز قهر اجل ‌گشته بداند‌یش تو مقهور