مقشر

نخودهای مقشر را چه گویم که گلهایند در بستان بغرا

در قشر بمانده کی توانی دیدن به خلاصهٔ مقشر؟

دیدهٔ منتظران تو به صدکوشش اشک روغنی کرد ز بادام مقشر پیدا

وان تیر چه تیرست که بالای عدو را دارد چو کمان چفته به پیکان مقشر

چون مطلع این مقال بسر حد کمال رسید گفتم: این مبهم مبین و مفسر شد و این سر مکشوف و مقشر شبهتی دیگر هست اگر دستوری باشد گویم و گمشده ای هست، آنرا بجویم؟

دلم را برده از جا سرو قد نازک اندامی تنی گلبرگ نسرینی مقشر مغز بادامی

بدان که لواطت حرام است، و از جمله کبائر است. همچون زنا موجب حدّ. و ثبوت آن هم از آن طریقست که ثبوت زنا: بگواهان عدول، و لفظ صریح، که چهار مرد عدل گویند بلفظ صریح مفسر و مقشر که: رأینا فرجه غاب فی فرجه. پس چون ثابت گشت و درست شد حد واجب شود. و شافعی را در حدّ لائط دو قول است: بیک قول مستوجب قتل گردد، لقول النبی (ص): «من عمل عمل قوم لوط فاقتلوه».

پردهٔ‌چشمم‌به‌برق حسرت‌دیدارسوخت انتظار آخر مقشرکرد بادام مرا

هم سادهٔ سیمین بدو هم بادهٔ رنگین هم جوز منقا بد و هم لوز مقشر

تو را بهره از علم خار است یا که مرا بهره مغز است و دانهٔ مقشر