مقراض

تهمت نقصان پر و بال مرا از کو تهیست کرده است آسودگی مقراض پرداز مرا

لب افسوس اگر غافل به دندان آشنا سازم دو چندان می برد مقراض قسمت از لب نانم

ساعتی این جایگه خوابم ربود چون شدم بیدار مقراضت نبود

چرخ که آمد به تو مقراض ده اطلس او در دم مقراض نه

از که داری رنگ و مقراضت که راند اخر بگوی زانک من باری ترا از خرقه پوشان نشمرم

صفت شمع که چون بر سرش آید مقراض در زمان چاک زند پردهٔ ظلمت زمیان

سرش از دوش بمقراض فنا بردارند شمع اگر با تو کند آرزوی همدوشی

مرا ز تار وصال تو بود پیوندی نمودی قطع به مقراض هجر خود آن تار

زره را به چنگال درهم درند چنان چونکه مقراض موئی برند

مقراض به دشمنی سرش بر می‌داشت پروانه به دوستیش در پا می‌مرد