مقترن

مهر جوزا را همی سازد از آن معراج خویش تا شود فرقش مگر با نعل اسب مقترن

آن صدر بی قرین که به قدر و عطا شده است با آسمان مقابل و با شمس مقترن

جور آن این ببن‌ که ‌گردد با نگاری مقترن ظلم آن این بس‌که جوید با جوانی اقتران

شد آشکار در زمن، هزار عیسوی سخن چو شد به خلق مقترن، روان فزا بیان تو

فخر کرده من بر او صد بار پیدا و نهان بوده ما را از عزیزی با دو دیده مقترن

باد از دور فلک قسم کله گوشه تو هر سعادت که به دوران فلک مقترن است

گَرد سم اسب سلطان شریعت سرمه کن تا شود نور الاهی با دو چشمت مقترن

نه صرف هست هویدا نه صرف نیست پدید نمایش خوش از آمیزش دو مقترن است

شاها مباش رنجه گر از کید روزگار سالی دو ماه بختت باکید مقترن

از جبینم همه آثار سعادت تابد از چه رو، زانکه به خاک در تو مقترن است