مفلوج

آن که مفلوج شد بدان زشتی گر غلام تو بود چون هشتی؟

پنجه سرو و شاخ گل گویی دست مفلوج و پای مقرور است

یکی مفلوج بودست و یکی کور از آن هر دو یکی مفلس دگر عور

که سوی عقل کژبینی درآمد از قضا کینی چو مفلوجی چو مسکینی بماند آن عقل هم برجا

تو مفلوجی و بارگی باد پای اگر عقل داری نجنبی ز جای

ز جنبش نبد یک دم آرام گیر چو سیماب بردست مفلوج پیر

رخش همام گفت که ما باد صرصریم مفلوج گشته کوه ز زور و توان ماست

اما علم آن که بداند که دست و طعام و قدرت حرکت دهان و دندان هم خدای تعالی آفریده است. و حال آن که اعتماد دل وی بر فضل خدای تعالی بود نه بر طعام و بر دست که باشد که در حال دست مفلوج شود و طعام کسی غضب کند. پس باید که نظر وی به فضل وی بود در آفرینش آن و در نگاهداشت آن نه بر حول و قوت خویش.

میان برف بود پای راهمان قدرت که دست و پنجه مفلوج راست در سیماب

بسی کور از دعایش دیده ور شد بسی مفلوج عاجز ره سپر شد