مفلس

جهان از نکته‌پردازان چو شد مفلس، بگو قدسی که طبعت نکته‌های مشکل خود را نگه دارد

از دیدهٔ خونبار، نثار قدم او کردم گهر اشک، من مفلس بی‌چیز

گل از بستان به مجلس شد ز گریه ابر مفلس شد ز شبنم چشم نرگس شد چو چشم بیدلان پر نم

در این سرشته علاج مزاج هر مفلس بر آن نبشته برات نجات هر مسکین

ای مفلس دریده گریبان ترا که گفت دامن فرو گذار و تعلق بِخار کن

منم آن رند مفلس قلّاش که شدم در جهان به رندی فاش

باش مفلس در مقام بیکسی گرچه زری بازجو طبع مسی

مفلس و بیمایه مگذارم چنین، گر هیچ وقت تازه خواهی کرد با من عهد انبازی دگر

من مفلس از آن روز شدم کز حرم غیب دیبای جمال تو به بازار برآمد

به دست آورد گنج من سراسر منم مفلس کنون و او توانگر