مفرس

بنگر اندر درد من گر صاف نیست درد خود مفرستم و درمان مکن

غمزه ها را بقصد جان مفرست باش تا کار دل تمام کنند

از در خویش خدایا به بهشتم مفرست که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

به رنج شبهه مفرسا که حرف مکتب عشق در آن جریده‌ که بی‌پشت و رو‌ست می‌باشد

دل مفرسای بسودای محال که اگر دل نَبُوَد، دلبر نیست

عطار به تحفه گر فرستد جان فریاد همی کند که مفرستش

ور به طلبی عمر گرانمایه مفرسای از کهنه گرت کار بر آید کم نو گیر

زاهد ار اهل بهشت است خدایا مفرستم جز به دوزخ چومنی ظلم بود یار چو اوئی

ویکبار می‌گفت: الهی ملک الموت را به من مفرست که من جان بوی ندهم که نه ازو ستده‌ام تا باز بدو دهم من جان از تو ستده‌ام و جز تو به کسی ندهم.

حقیقت تو مجازاست دل به وهم مفرسا که غیر شیشه پری هیچ دستگاه ندارد