مفتقر

مهجورم و مفتقرم لیکن در کار تو چون و چرا نبود

مفتقر خواجۀ من بندۀ آزادۀ تست چه شود گر نظری جانب آزاده کنی

مفتقر گر نکشی پای طلب زانسر کوی دست در حلقۀ زنی زلف عبیر افشان را

خاموش مفتقر که ز بیتابی ملک چشم فلک سرشک فشان چون سحاب شد

صد همچو مفتقر خود را تیری بفکند و بشستی زد

از مفتقر ناچیز این نظم عبیر آمیز نبود عجب ار باشد از روح قدس ملهم

دل مفتقر ز شوق تو لبالب است آری که هماره در بدر رفتم و کو به کو گذشتم

مگو شد مفتقر بی بهره از دوست غمش دارم که باشد بهترین بهر

مفتقر بنده‌نوازی عجب از مولی نیست دارم امید کشم غاشیه‌اش بر دوشم

بر آن دل نازنین بنغمه دمساز شد مفتقر دل غمین غنچه صفت باز شد