مغفور

تو آن کسی که همه مجرمان عالم را به بحر رحمت غوطی دهی کنی مغفور

عشق عصیانست اگر مستور نیست کشته جرم زبان مغفور نیست

نی که مستقبل و ماضی گنهت مغفورست گفت کین جوشش عشق است نه از خوف و رجا

مغفور ما تقدم و هم ما تأخرست ایمن ز انقطاع و ز اعراض و ارتداد

نم تردامنی سرسبز خواهد کرد خاکم را چه شد گر ابر رحمت بر سر مغفور می بارد

مغز نغز و قشرها مغفور ازو مغز را پس چون بسوزد دور ازو

روز قتل شاه مردان از جهان رفت و از این همرهی مغفور باد

نظم سست آوردم و کردم گناه از دل بگوی تا گناه من کریما نزد تو مغفور هست؟

غرق دریای گنه کردند مغفورم هنوز صد شکست از دار خوردم لیک منصورم هنوز

وفا نمیکند امید مغفرت با یأس نه ز آنکه عفو الهی نساردم مغفور