مغفرت

امید خلق برآور چنانکه بتوانی به حکم آنکه تو را هم امید مغفرتست

تو از عذاب خدا ما ز مغفرت گوییم نگاه کن تو کجایی و ما کجا واعظ

ای ناگزیر رحم کن و خّطِ مغفرت در سیَئات بنده به روزِ شمار کش

لباس مغفرت پوشی در آن حال ولی پوشیده باشد بر تو احوال

تهیدست از آن آمدم بر درت که گیرم تو را دامن مغفرت

حسود جاه تراگر سر مدیح بود زمانه مدحت او مغفرت مآب کند

عافیت خواهم این سرا نه یسار مغفرت خواهم آن سرا نه بهشت

مه مبارک رخسار میمنت مقدم مه سعادت آغاز مغفرت انجام

بی توبه می کنم طمع مغفرت ز حق بر کعبه نارسیده ز پا خار می کشم

مغفرت می‌خواهد از جرم و خطا از پس آن پرده از لطف خدا