مغرق

نه بر بقای حریرم مذهب است طراز نه بر کمیت روانم مغرق است لگام

درین دریای مغرق غوطه باید نه دام و زرق و دلق و فوطه باید

چه‌ بقعه‌ای‌ تو که نبود بهای یک‌ کف خاکت هزار تخت مرصع هزار تاج مغرق

کام زنی باد پی سبکسر و قبچاق درعه ئی از اطلس و کلاه مغرق

برو پی‌بر پی صدر جهان نه تا مگر مرکب ازین دریای مغرق بو که همچو خضر بجهانی

نه وصفت اینکه مکلل بود ترا اکلیل نه مدحت اینکه مغرق بود تو را گرزن

استری بود سیه زیر مغرق زینی راست چون تیره شبی بسته برو یک شبه ماه

ز پرتو علم خلعت مغرق خور سحر شد آستی و دامن جهان پرزر

دارد فراغت از من و مائی و هست و نیست اندر محیط مستی او هر که مغرق است