مغبچه

کی تواند دلم از دیر مغان بیرون شد که همان مغبچه ای را نگران است که بود

حاصل عمر شد ای مغبچه باده فروش وجه می بود که قبول تو فتد حاصل ما

مغبچه مست و صوفی سبحه بدست در خانقه و خانه خمار توئی

گویم به نزد پیر مغان جور مغبچه چون نیستم به دیر جز او محرمی دگر

گر کند عشوه گری مغبچهٔ باده فروش دل و دین نیست متاعی که فدا نتوان کرد

کوثر و حور ز گلزار جنان ما را بس باده و مغبچه از دیر مغان ما را بس

دم نقد است مرا کوی مغان باغ بهشت می کوثر به کف مغبچه حور سرشت

مغ و مغبچه گرد آتشکده چه حوران بطرف جنان صف زده

گر چنین جلوه کند مغبچهٔ باده‌فروش خاک‌روبِ درِ میخانه کنم مژگان را

در خرابات مگو کام چه خواهد بودن در رخ مغبچه و جام چه خواهد بودن