مغبون

بس باک ندارم همی ز محنت مغبون من ازین عمر رایگانم

ز چرخ دغا باز و دهر مقامر زیانکار و مغبون و بیهوده گردم

گفتمش جان نرخ بوسی از بلند اقبال گیر گفت می ترسم بگوید خوب مغبون کردمش

غلام میکده و میفروش و مغبچه را اگر بجنت و غلمان دهم شوم مغبون

عمر آنکو بتو نامیخته مغبون گذرد سا ئل از درگه تو با فر قارون گذرد

هر کاو نشود مست تو او مغبون است واین حالت مستی زصفت بیرون است

شنیدم بوسه ای، با نقد جانی می کنی سودا اگر دارد حقیقت، هیچ کس مغبون نخواهد شد

این مرده را که کرد چنین زنده؟ هر کس که این نداند مغبون است

«ترکیا» در جنت ار بیتی به بیتی می‌دهند من در این سودا تو را بی‌شبه مغبون دیده‌ام

همیشه آفرین خیزد بزر و سیم گوینده غمین بازار داند کرد هرکس کو بود مغبون