معنبر

زان طره معنبر کان ماه ار بچنبر بستان بجای شکر بوسی از آن دهن را

چو بنده پیش تو مدحت کند روایت دهان بنده به مدحت شود معنبر

نی نی دل معنبر لاله ببرده ای بس حلقه حلقه بر طرف گل فکنده ای

باز باد سحر آشفته سخن میگوید خبری گوئی از آن جعد معنبر دارد

تا شانه را به جعد معنبر کشیده‌ای کاشانه را به عنبر سارا گرفته‌ای

صبح سپید آیت رو‌ی مبارکش شام سیاه حجت موی معنبرش

هر نسیمی که شب از زلف تو در مجلس ما می‌گذشت از دم او شمع معنبر می‌شد

آنشب که ببینم بخواب زلفت شبگیر بود بسترم معنبر

گرد مه خط معنبر می کشی سر کشانت را به خط در می کشی

الا ای گوی سیمین مدوّر ز چوگان خطت گشته معنبر