معلاق

حاسدت باد سینه پر پیکان دشمنت باد دیده پر معلاق

بخواه بجهٔ معلاق رز به شادی آنک ز سنبل است همیشه به‌ گلستان مِعلاق

یک مستحق نماند کز انصاف تو نیافت معراج تخت دولت و معلاق دار ملک

گو خلق ببینند که دل هایِ اسیران آویخته از چنبرِ معلاق که دارد

وگر با تطاول بر آمیختی به معلاق خذلان بر آویختی

سر زلفت زعشق معلاقی است وین دل من معلق از معلاق

به بند مهر دلم بسته شد به صد قلاب به دام عشق در آویختم به صد معلاق

به مژگانت که دل را گشت مخلب به زلفینت که جان را هست معلاق

ز معلاقی کمرها هر دوالی ز کو کبهاش چون تیغی گهربار