معفو

وصلی اللّه علی محمد و آله اجمعین و دست بروی فرود آورد و ازتخت بزیر آمد و آن روز بیش از ین نگفت و هم پدرم گفت کی در ابتدای حالت شیخ کی هنوز اهل میهنه شیخ را منکر بودند رئیس میهنه، خواجه حمویه، دانشمندی فاضل از سرخس آورده بود به تعصب شیخ تا مجلس می‌گفت و فتوی می‌داد. روزی این دانشمند به مجلس شیخ آمد، کسی از شیخ ما سؤال کرد که خون کیک تا بچه قدر معفوّست در جامه کی بدان نماز توان کردن؟ شیخ ما گفت امام خون کیک خواجه امام است و اشارت بدان دانشمند کرد و گفت این چنین مسئلها از وی پرسید، از ما حدیث وی پرسید.

به مستی و هشیاری ار خو کنی که جرم خطاکرده معفو کنی

تحمل کن جفای یار سعدی که جور نیکوان ذنبیست معفو

ناکرده جرم من ز چه معفو نمی‌شود آخر نه عذر خواه من بی‌گنه توی

بزرگان از سرِ حسنِ عقیدت گنه‌داران بسی کردند معفو

جهان چو یافت ترا روح محض سر تا پای در آن فتاد به شرکی که نیست آن معفو

پیش خشم او اجل ترسان و لرزان بگذر پیش عفو او گنه معفوو مغفور آمدست

گر بر گذار کوی او دستی زنم برسوی او ور نیز بوسم روی او نزد خدا معفوست آن

چشم مست: ستر کردن الهی را گویند، بر تقصیر و خرده‌ای که از سالک در وجود آید و غیر او نیز، چنانکه هیچکس را بدان اطلاع نیفتد و آن معفو باشد.

اگر مهر علی یارب گناهست ببخش آشفته کش ذنبی است معفو