معربد

چشم نرگس دل به یغما برد و جان، گر می برد ترک سرمست معربد را، که می‌گوید جواب؟

بس کن ای مست معربد ناطق بسیارگو بینمت خاموش گویان چون کفه میزان شده

بمکر و عربده چشم تو ریخت خون جهان ببین که چشم معربد چه شوخ و عیارست

علم نصرت منصور ز کیوان بگذشت که چنین مست ومعربد بسردار آمد

چه خوش می نالد آن چنگ معربد! که شور عاشقان از ناله اوست

دلا گر غمزه مستش جفایی می‌کند شاید که مستان معربد را ز غوغایی نمی‌باشد

دریاب قدر صحبت پیران ای تندخو جوان معربد

ای خداوند آن هر دو نظامی معربدند و سبک مجلسها را بعربده بر هم شورند و بزیان آرند.

ور یکی ز آنان، معربدخوشدی از سر مستی، پریشان گوشدی

همه جا قصه این عشق معربد دیدم جمله آفاق بگشتم، ز کران تا بکران