معذب

ز دوست دورم و دارم تنی به رنج معذب ز یار فردم و دارم دلی به درد متهم

وگرنه پایمال نفس مانی معذب در بلای جاودانی

دارد ترا همیشه معذب فشار قبر از گرد کینه تا نکنی پاک سینه را

خاری که ز زخمش شود آن دیده معذب خالی که ز لطفش شود این چهره مورد

که دارند اسیران خود را معذب به صحرا نوردی و اشتر چرانی

تو را چه مدح سرایم بدین دماغ مشوش تو را چگونه ستایم بدین ضمیر معذب

چو مه را دید آن بنده خورشید زمین بوسید بر میر معذب

دلی معذب فکرت به دام کربت اسیر تنی شکسته غربت به دست هجر زبون

الا انما الدنیا سراب مکذب و کل حریص فی هواها معذب

مضطرب در نزع چون ماهی ز خشک در یکی حقه معذب پشک و مشک