معاذ

قرائت قرآن را از چهار نفر بخواهید: عبدالله بن مسعود، سالم مولی أبی حذیفة، ابی بن کعب و معاذ بن جبل.

من و هنگامه بیهوده گفتاران معاذالله که حمام زنان ز آواز پای مور شد گوشم

دل از چاه زنخدانت برآید کی معاذ الله ز پیچان طره ات با آنکه صد مشکین رسن دارم

ور معاذالله نپسندی این جنس کساد همه بر قافله عرش شود تاوانی

شنیدستم که برخی راست جا در دوزخ از مهرش چگونه کی معاذ الله کجا حاشا چه سان کلا

پیامبر زبیر بن عوام را مأمور کرد تا اخبار را به او برساند. وی مجدداً سعد بن معاذ، سعد بن عباده، عبدالله بن رواحه و خوات بن جبیر را فرستاد تا خبر اول را چک کنند.

قرائت قرآن را از چهار نفر بخواهید: عبدالله بن مسعود، سالم مولی ابی‌حذیفه، ابی بن کعب و معاذ بن جبل.

یحیی بن معاذ گفت: طاعت خداوندی گنجینه ای از گنجینه های خداوندی است. کلیدش دعاست و زبانه های کلید لقمه ی حلال.

از تو گله چون کنم معاذ الله همواره ز بخت خویش ناشادم

او نپذیرفت و معاذیر جست کار از این‌جهل تبه گشت‌ و سست

فریب نغمه و ساغر خورم معاذالله به قول مطرب و ساقی روم ز جا حاشاک

سعد ابن معاذ که در جنگ خندق مجروح شده بود پس از بازگشت به مدینه درگذشت.

ابومسلم، مُعاذ بن مسلم کوفی شهرت‌یافته به مُعاذ هَرّاء (؟ - ۸۰۳م) زبان‌شناس نحوی و شاعر عراقی در سدهٔ دوم هجری/هشتم میلادی بود. آثاری در نحو نگاشت که هیچ‌یک برجای نمانده است. کسایی کوفی نزد او حدیث و زبان فراگرفت و از او روایت نمود. معاذ را شیعی‌گرا و شاعر وصف کرده‌اند که شعرش همانند شاعران نحوی بوده‌است. از آن رو به هَرّاء لقب گرفت که پوشاکِ هَرویه می‌فروخت.

بدین ترتیب، او به تصوف روی آورد. ابوعثمان ابتدا مرید یحیی بن معاذ رازی بود، سپس به خدمت شاه شجاع کرمانی درآمد و سرانجام به جرگه شاگردان و یاران ابوحفص حداد پیوست و مشی عرفانی‌اش را رونق بخشید.

زیمن عشق بر وضع جهان خوش خنده ها کردم معاذالله اگر روزی به دست روزگار افتم