مظلمه

ز عزلش رعایا و عامل همه هم از ظلم رست و هم از مظلمه

دهرم به شکنج انزوا می دارد وین مظلمه را چرخ روا می دارد

از دوستیت خون جگر را بخورم این مظلمه را تا به قیامت ببرم

عشق ما مظلمه ی کس بقیامت نبرد گر ز تو عمر ستد در عوضش عشق بداد

من بحل کردم ای جان که بریزی خونم ور نریزی تو مرا مظلمه داری نه بحل

امّا چون معصیت دست بدارد و بند اصرار از دل بازگشاید و عزم کند با خویشتن کی نیز معصیت نکند قصد دل او محض ندامت باشد چون بدین قرار گرفت توبۀ وی تمام باشد و عزلت پیشه گیرد و از یاران بد ببرد و شب و روز بر سر تأسف باشد و بباران دیده آثار عَثَرات بشوید و بمرهم توبه جراحت گناه را دارو کند، سابق اقران گردد و دلیل بر صحّت توبۀ او آن بود کی او را میان اقران خویش گداخته و فروشده بینند، شب در روز پیوندد در تأسّف خوردن بر آن چه بر وی گذشته بود از معاصی و مخالفات و کار وی آنگه تمام شود کی خصم را خشنود کند چنانک تواند کرد که اوّل رتبت اندر توبه، خشنود کردن خصم است بدانچه تواند اگر دست رسی بود بخشنود کردن ایشان یا ایشان گردن وی از آن مظلمه آزاد کنند با اندر دل همی دارد که از حق ایشان بیرون آید آنگاه که تواند و با خدای گردد بصدق توبه و دعای نیکو بریشان.

عاقله‌ی عقل چیست مظلمه‌ی مرد و زن هم نفسِ عشق باش بیش دگر دم مزن

هر یکی را بغیر مظلمه نیست هیچ حاصل درین سرای سپنج

جمله گفتند ای ملک ما حاضریم مظلمهٔ او را به گردن می‌بریم

گرد بر گرد او ز مظلمه‌ها برقهای جهنده از دمه‌ها