مظل

شب حوادث ایّام نیک مظلم بود ز ماه رایت تو گشت ناگهان روشن

تا ببری از دل ظالم غبار گردن مظلوم کنی زیر بار

او صانع این جنبش و جنبش سبب او محتاج غنی چون بود و مظلم انور؟

می‌کند خلق بزرگان در هواخواهان اثر ابرها مظلم ز روی تلخ دریا می‌شود

جز من مظلوم کز عمر خودم بیزار کیست آن که آزارش گناه و کشتنش باشد ثواب

دوزخ درویش و مظلومم کنون وای آنک یابمش ناگه زبون

نه منعم بدرویش کردی نگاه نه ظالم به مظلوم دادی پناه

برمن آمد آراسته به هم رخ و زلف یکی چو لیله مظلم یکی چو بدر منیر

هر کس رهی دگرت نمودند نو به نو از یکدیگر بتر به سیاهی و مظلمی

تو گر چوب ستم، مظلوم شمشیر دعا دارد ترا کی ای ستمگر، رنگی از دل‌های خون باشد؟!