مطیر

ای ماه فضل را ز گریبان تو طلوع وی ابر مکرمت ز سر انگشت تو مطیر

ابر مطیر از مطر، ریخته لؤلوی تر طرف چمن را نگر، کامده عنبر فشان

کف بخشنده او ابر مطیر لفظ فرخنده او در خوشاب

از تو گیرد مایه هر شاعر که بستاید تو را تو چو دریایی و طبع شاعران ابر مطیر

کشید تیر زحلقوم او شه شهداء ز دیده اشک فرو ریخت هم چو ابر مطیر

ز دیبای رومی ستاره نماید ز پولاد هندی پرند مطیر

چه مایه ها که ز طبع تو می، بیند وزد هوای فصل بهار و سخای ابر مطیر

آیا شهی‌ که به جود تو نسبتی دارد نسیم باد صبا و سرشک ابر مطیر

طوف حاجت را به از کوی تو کو رکن مقام کشت روزی را به از دست تو کو ابر مطیر

بر تو عالم چون ننازد؟ آفتابی آفتاب وز تو گلبن چون نبالد؟ ابری و ابر مطیر