مطموره

گر بمطموره غریبانه بجانان جان داد دل بیگانه و خویش از غم او پر خون بود

ازین مطموره فردا و دی گر پا نهی بیرون ازل را تا ابد یک جا دو طفل توامان بینی

برون جهند ز کتم عدم عظام رمیم که مانده بود بمطموره عدم مسجون

که تو مطموره بیدادی و من دایم ملجا خائف و ما و ای غریبستم

رخت بیرون بردم از مطموره ی کون و مکان توسنِ همّت براندم تا به اوج لامکان

چند خواهی بود در مطمورهٔ کون وفساد یک رهی برنه قدم بر بام این نیلی حصار

چو دیوان بمطمورهای سلیمان چو رهبان بکنج ستودان قیصر

فواره گشای چشمه جود مطموره نشان کنج نابود

زایر مقصوره ی تزویر و زور دایر مطموره ی جنگ و جدل

ای چو عیسی کرده زین مطموره ی غبرا کنار ساخته بر عرصه ی معموره خضرا قرار