مطلق

[ویکی فقه] لفظ شامل تمام افراد یک ماهیت را مطلق گویند.
مطلق، در لغت، اسم مفعول از باب افعال و به معنای رها شده، مرسل و چیزی است که قید ندارد.در اصطلاح اصول، هرگاه لفظی بر معنایی شایع دلالت کند که شامل تمام افراد ماهیت می شود و قابل صدق بر افراد ماهیت کلی است، آن را مطلق می گویند.
چگونگی شمول مطلق بر افراد ماهیت
در چگونگی شمول مطلق بر افراد ماهیت، دو نظر وجود دارد:۱. شمول آن به وضع واضع است؛ ۲. شمول آن به کمک جریان مقدمات حکمت است (نظر مشهور اصولیون).
وجوه اشتراک و تفاوت مطلق و عام
وجه اشتراک لفظ مطلق و عام این است که هر دو بر همه افراد دلالت می نماید، مثل این که دستور عامی وارد شده مبنی بر این که: «همه دانشمندان را احترام کنید» و هم چنین به صورت مطلق گفته شده: «دانشمند را احترام کنید»، که در هر دو، حکم به وجوب احترام شامل همه افراد می شود.اما دو تفاوت عمده دارند:۱. دلالت عام بر افراد، به وضع واضع بستگی دارد، در حالی که دلالت مطلق بر اساس دیدگاه مشهور به واسطه مقدمات حکمت است؛ از این رو در مقام تعارض بین عام و مطلق، عام مقدم است، هر چند برخی این تقدم را قبول ندارند؛۲. دلالت عام نوعاً استغراقی و گاهی بدلی است، ولی دلالت مطلق، نوعاً بدلی و گاهی استغراقی است. 
[ویکی فقه] مطلق (علوم قرآنی). لفظ دال بر ماهیتی بدون قید را مطلق گویند.
«مطلق» در لغت به معنای « مرسل » و چیزی بدون قید است. و در اصطلاح به لفظی می گویند که بر معنایی شایع دلالت می کند. 
نظر سیوطی و اصولیون
سیوطی می گوید: «مطلق لفظی است که بر ماهیتی بدون هرگونه قیدی، دلالت می کند».در اصول گفته اند: «ما دل علی معنی شائع فی جنسه و یقابله المقید؛ مطلق لفظی است که بر معنایی شایع و قابل صدق بر افراد کثیر دلالت می کند و مقید مقابل آن است».
مثال مطلق در قرآن
اطلاق شهادت در بیع و امثال آن در «واشهدوا اذا تبایعتم» و «فاذا دفعتم الیهم اموالهم فاشهدوا علیهم». در این آیات ، شهادت مطلق است، و مقید به شرطی مانند عدالت نیست؛ در حالی که در آیه ۲ سوره طلاق و آیه ۱۰۶ سوره مائده ، هر شهادتی به شرط عدالت مقید شده است.