مطل

با آن که هیچ مطلب ممکن روا نشد دل خوش نمی‌کنیم مگر از محال‌ها

بر تخت ملک فقر چو او شاه مطلق است شاهان فقر جمله بدو کرده اقتدا

نقصان مطلب ز نعمت الله چون نیک نظر کنی کمال است

به ذوق مطلب نایاب زنده است دو عالم تو غافل از عدمی دل بر آن میان ‌که نبندد

مرا در خود طلب مطلوب حاصل که تا گردانمت در عشق واصل

صد پرده بیش بر رخ مطلب فزوده شد فیّاض بی‌خبر که خبردار گشته‌ایم

سجود قلب نفی مطلق آمد فنای عبد در ذات حق آمد

وحشی از من مطلب صبر بسی در غمِ دوست اندکی گر بودم صبر ز من بسیار است

او نمی جوید به غیر از وصل دوست زانکه مطلوب دلش دیدار اوست