مطرا

شمال خاک زمین را بمشگ معجون ساخت سحاب آب روان را همی مطرا کرد

شکر کز بانو و فرزند اخستان چهرهٔ ملکت مطرا دیده‌ام

زهی خراب جهان را، بعدل کرده عمارت امیدهای کهن را، بفضل کرده مطرا

دوش همچون ماه دیدم نیم شب با سر زلف مطرا آمدی

بخاک اندرت صد هزاران مطرا بآب اندرت صد هزاران زره ور

شکوفه چون گل رویت گشاده روی مطرا بنفشه چون سر زلفت کشیده خط معنبر

چو از برج حمل خورشید اشارت کرد زی صحرا به فرمانش به صحرا بر مطرا گشت خلقان‌ها

بهار آمد گلستان شد مطرا شدند از نوعنا دل مست و شیدا

ببین بزم عیدی چو ایوان قیصر که چنگش سیه پوش مطران نماید

در وقت بهار ار چه بود لاله مطرا از قطره باران چو گل روی تو از خوی