مطر

تا یازده مه اهل طرب را به سعادت در مجلس تو با می و مطرب سر و کارست

ندیم و مطرب و ساقی همه اوست خیال آب و گل در ره بهانه

آهنگ جانان کرد جان ای مطرب آهنگی بس است دیوانه شد دل زان پری دیوانه را رنگی بس است

مطرب رهی بسنج که از جا برون رویم تا دست دل گرفته ز دنیا برون روبم

غم نخواهم خورد گر دنیا سرآید گو سرآی مطربا خوش می‌زن و خوش می‌‌خور و خوش می‌سرای

بلای دست تو مطرب به مغز واعظ شهر بزن که مجلس ما را تو کربلا کردی

جام، نخواهد به کف او در، مطرب اسب، نخواهد به زیر او در، مقود

مطرب بزمگاه او چیست برید نصرتش کامده بر درش همی مژده رسان ز هر دری

از فضل خدا چونکه رسیدم بسرای ای مطرب ازین رسیدن من بسرای

نه مرا گوش بهر آن باید که بدان بانگ مطربان آید