مطاف

بود قبه ی پاکش اندر زمین مطاف ملک همچو عرش برین

رقم زد از پی تاریخ سال کلک بهار که‌: «‌باد این هنرستان مطاف علم و هنر»

آئین دیرباز دگرگونه گشت و شد وارون طواف‌ها و دگرگون مطاف‌ها

ای تربت مطهر تو خلق را مطاف! کویت به از بهشت برین است بی خلاف

پس از طواف تو چو رو به کربلا آرم در آن مطاف اجل تنگ گیردم به کنار

هزار بار به کعبه نجف شرف دارد که خاک تربت پاکش مطاف آدم شد

حرص را کیسۀ انعام تو گشتست مثال چرخ را در گه اقبال توگشتست مطاف

مطاف باز در خورد مگس نیست سمای دل بود بام هوس نیست

روضه ای را که مطاف ملک است بر درش جای زمین بوس نماند

کعبه را قبله ی رخ تو مزار سدره را سدّه در تو مطاف