مطاع

گفت ای یاران روان گشتم وداع سوی آن صدری که میر است و مطاع

خود را استاد شاه خواند و از جهل منکر امر مطیعی است و مطاعی

مطاع الحکم سلطانی که طبعش گر بفرماید شود نار از شجر ثابت شود آب از حجر جاری

انس و جن مر ورا شده مطواع باد چون مرکبی مطیع و مطاع

منم غلام به اخلاص آن امام مطاع از اوست امر و ازین بنده امتثال و سماع

چه نوح جوانبخت چهارده ساله که باد حکم مطاعش هزار سال روان

چگونه از خط حکم تو سر بگردانم که من مطیعم و حکم تو پیش بنده مطاع

یا کمین بنده را بدستوری ساز در کار خود مطاع و مجاز

و گفت: اهل دنیا مطاع دنیا دوست می‌دارند و من ذکر خدای و قرآن خواندن دوست می‌دارم.

ای جان و تنم مطیع و شوق تو مطاع رفتی و جدا زان رخ خورشید شعاع