مضیف

یک شبی پروانگان جمع آمدند در مضیفی طالب شمع آمدند

با دوستان در بوستان از سر طیشی عیشی می کردیم، هر روز مضیفی تازه روی میدیدم و هر شب حریفی خوشخوی میگزیدم.

که ما بندگان ضعیف توایم همه میهمان در مضیف توایم

الا لااری الله عباده مضیف سراه بنی باهله

در مدتی که در آن دیار میمون و باغ همایون بودم ساعتی بی مضیف تازه روی و دمی بی میزبان خوشخوی نبود، از تنعم و آسایشی که داشتم پنداشتم که در خانه و کاشانه خویشم و نزیل آستانه خویش.