مصقله

خنجر برق آمده بر تارک کوه و شده زنگ خورده تیغ شب را صبح روشن مصقله

وی مصقله غم تو داده آیینه روح را صفایی

رنگ بدنامی، زدود، از رویشان نتوان اگر اطلس گردون کتان خورشید گردد مصقله

دل از رخت چو ماه منور شود که هست آیینه یی چو مصقله روشن گر آفتاب

زهره چو شیر خشمگین کرده به مکمنی کمین بر دم تیغ آهنین داده صقال مصقله

در دست چرخ مصقله ماه نو دهد تا اختران آینه گون را دهد جلا

به یاد کردش بتوان زدود از دل غم بمصقله بتوان برد ز آینه زنگار

ساقی مگر به مصقله جام غم زده ای زنگار زهد خشک ز دل بسترد مرا

سعی آه ازدل ما پیچ و خم وهم نبرد جوهر از آینه با مصقله‌ کی می‌خیزد