مصرف

هزار مصرف شکر صرف منعمان سازند نواله ای به فقیر ار دهند اسرافست

اشیا که خلق شد پی آسایش بشر جز در جدل به مصرف آن ها نمیرسد

در همه عالم به قرنی شصت بوق گر رسد مصرف بود عادت خروق

این هستی عالم همه بی مصرف و سوداست انسان نکند پیشه اگر مهر و وفا را

چو جمع فائده جز مصرف خسارت نیست چو نیست حاصل مزدور بیشتر ز اجور

طاق دل درویش، ترا مصرف زر بس گو طاق رواق تو طلاکار نباشد

در جام لاله و قدح گل غریب بود در دور عارض توبه مصرف رسید رنگ

آری: سرمایه بنده، اوقات اوست و چون آن را به مصرف بی فایده برساند، و از آن، چیزی به جهت روز درماندگی ذخیره نکند، سرمایه خود را ضایع کرده است.

چو شاخ گل منه پیمانه از کف که نقد عمر را این است مصرف

صبح شد راه شهر و برزن پرس باده بستان و مصرف از من پرس