مشیمه

بر ساحل سعادت کلی که اوفتاد؟ آنکس که از مشیمه عالم جدا نشد

بخت، مرغ نشیمن امل است روز، طفل مشیمهٔ سحر است

حکیم بار خدایی که صورت گل خندان درون غنچه ببندد چو در مشیمه جنین را

به مهد کرد طبیعت مشیمه های ودود پس از سعادت میلاد سعد دین مسعود

به یک مشیمه تو گویی که پرورش یابند رضای خاطر او با رضای ربانی

به نور باصره ماه در سیاهی شب به خون منعقد لعل در مشیمه کان

بود اندر مشیمه یک چندی به در آید ستوده فرزندی

کودک مشیمه را نشمارد به خویش نیک دنیا به چشم مردم دنیا حقیر نیست

به عقل گفتم با جود ناصری عجبست که بچه خون خورد اندر مشیمهٔ مادر

نخست خلعت نور از خیال رایت تو رسد به چشم جنین در مشیمه ارحام