مشیر

گفتی: دل خود را سپر تیر غمم کن شمشیر بیاور، سپر و تیر چه باشد؟

برآورد چون به او شمشیر پاس خداوند را کرد از جان سپاس

شد آن زمان که به شمشیر کار باید کرد کنون به نامه همی کرد باید و به زبان

زیک زخم شمشیر آن نامدار بیفتادی از پای اسب وسوار

به سرش ارچه باران شمشیر بود جوانمرد جنگی تر از شیر بود

بر کمر تیغ پی کشتنم آویخته یی پا ز سر کرده ز شمشیر میانت گردم

اگر بابت روم کین آورد به شمشیر بت را به دین آورد

آن روز همه روز زبان و لب شمشیر باشند به اوصاف ایادی تو گویا

در دست تو چون مهره مومیم وگرنه سر پنجه ما آب ز شمشیر قضا برد

طالع برگشته کز وی می رسد ما را شکست می زند شمشیر، اما در سپاه دیگران